„Genialna przyjaciółka” Eleny Ferrante to książka, która jednych będzie zachwycać, innych nużyć, ale nikogo nie pozostawi obojętnym. To historia trudnej przyjaźni dwóch włoskich dziewczynek, zmieniających się powoli w młode kobiety, osadzona w realiach ubogiej dzielnicy Neapolu w latach 50-tych ubiegłego wieku. Opowieść ta przedstawiana jest oczami jednej z bohaterek, która dowiaduje się po latach o zniknięciu swojej przyjaciółki i zatarciu przez nią wszelkich śladów swojego istnienia. Starając się zrozumieć przyczynę tego desperackiego czynu, cofa się do lat młodości, opisując swoje przemyślenia dotyczące charakterów obu stron, wyglądu, zachowań w stosunku do siebie, członków swoich rodzin, kolegów, a potem potencjalnych sympatii, ale także ciągłą rywalizację w szkole o odpowiednią pozycję i uznanie nauczycieli. Prostymi słowami pokazuje nam przy tym biedę, patologiczne zachowania w rodzinach, rozwarstwienie społeczne oraz dążenie do wybicia się z tego świata, przez zdobycie wyższego poziomu wykształcenia, tym samym lepszego zawodu, ale często także przez szybkie zamążpójście, które obarczone jest ryzykiem późniejszych komplikacji.

W powieści tej najbardziej urzekła mnie prostota narracji. Opowiadać z taką siłą przekazu o zwyczajnym życiu, o codziennych sprawach - to wg mnie wielka sztuka. Osoba ukrywająca się pod pseudonimem Ellena Ferrante potrafi w magiczny sposób zabrać nas do swojego wykreowanego (lub rzeczywistego -€“ kto wie ?) świata małych i wielkich dramatów, składających się na historię życia i powodować, że przenosimy się do powojennego, włoskiego miasta pełnego kontrastów, a tam odnajdujemy dziewczyny, kobiety, które dokonują czasem dziwnych dla nas wyborów, ale to właśnie jest wciągające w tej książce. Na kolejnych jej stronach staramy się jak najszybciej znaleźć wyjaśnienie dla takich, a nie innych zachowań głównych bohaterek.

To piękna powieść, dobrze napisana historia, na tyle dobrze, że z przyjemnością sięgnę po kolejne części.

Barbara Bar