Jakub Małecki w jednym z wywiadów przyznaje: „że nie do końca potrafi pogodzić się ze świadomością, że ktoś - ktokolwiek poświęca czas by przeczytać jego powieść, ale kiedy to już do niego dociera ogrania go fantastyczne uczucie”. To samo uczucie ogarnęło i mnie gdy sięgnęłam po tę książkę.

„Dygot” to bardzo dobrze napisana historia, a właściwie ballada o życiu w wojennej i powojennej polskiej wsi, ukazuje losy trzech pokoleń dwóch rodzin: Łabendowiczów oraz Geldów.
Wiktor Łabendowicz, syn Ireny i Jana rodzi się jako albinos. Od dnia narodzin naznaczony jest piętnem klątwy, którą rzuciła na jego rodzinę pewna Niemka. Jest kochany przez swoich rodziców, ale mocno znienawidzony przez całą wieś. Zabobonni wieśniacy widzą w nim odmieńca, a nawet antychrysta i próbują za wszelka cenę pozbyć się go z wioski. Całe życie Wiktora naznaczone jest nieustannym strachem - „dygotem” ciała i duszy. Emilia, jedyna córka Heleny i Bronka Geldów jako dziecko została straszliwie poparzona w wyniku wybuchu granatu. Ma bardzo zeszpecone ciało i z tego powodu dorasta w osamotnieniu. Ojciec jej ma wyrzuty sumienia, uważa bowiem, że stało się to za sprawą przepowiedni Cyganki.

Wiktor i Emilia spotkali się i pokochali. Splatają losy obu rodzin. Jednak ich wspólne życie jest trudne, naznaczone bólem, a nawet tajemniczą śmiercią. Dopiero ich syn Sebastian - kombinator i utracjusz w krytycznym momencie swojego życia zdoła odkryć mroczne tajemnice. Przez całą książkę autor prowadzi czytelnika przez tajemny i trochę fantastyczny świat zabobonów i ludzkich słabości. To świat, który znamy wszyscy, każdy z nas ma przecież swój własny prywatny „dygot.” Znakomita, godna polecenia lektura.

Urszula Ferenc