Starość to mało ciekawy temat na książkę, a przecież dotyczy nas wszystkich. Obserwujemy starzejących się dziadków, rodziców, potem nas samych. „Człowiek przecież umiera od chwili narodzin”- to cytat z omawianej książki Żanety Pawlik „Brzydcy ludzie”, wydanej przez Wydawnictwo Zysk i S-ka. Jest to historia osiemdziesięcioletniego Henryka, byłego tramwajarza, wdowca, borykającego się z codziennymi problemami podeszłego wieku. Nie jest sam, ma rodzinę, która się nim opiekuje, ale nie bardzo chce się poddać rygorom córki i z całych sił stara się utrzymać niezależność. Wszelkiego rodzaju udogodnienia wywołują w nim gniew. Nie zawsze mu się to udaje, zwłaszcza że kurczy się grono kolegów i bywanie na pogrzebach to częsty obowiązek. Pomaga mu w tym trochę specyficzny humor i realna ocena sytuacji. Nie jest też pozbawiony pewnej dozy zgryźliwości wobec otoczenia i potrafi toczyć walkę z zięciem.

Autorka w bardzo realistyczny sposób przedstawiła cały wachlarz mankamentów starczego życia, smutne monotonne dni, z trudem wykonywane codzienne czynności. I ciało, które się marszczy, kurczy, brzydnie. Wiernie oddała też realia współczesnego społeczeństwa i rodzinnego życia. Patchworkowa rodzina, nieznośny przyszywany wnuk, poświęcająca się zaniedbywana żona, rozleniwiona córka, starcia i spięcia na co dzień. To nasza rzeczywistość, do bólu prawdziwa. Jak w każdej rodzinie jest wątek rodzinnej tajemnicy. Senior skrywa sekret z którym zamierza się podzielić z córką przed śmiercią. To życiowa i prawdziwa powieść, autorka dotyka trudnej i niewdzięcznej materii. O starych ludziach rzadko pisze się książki, a oni przecież też mają coś do przekazania światu - swoje marzenia i przemyślenia.

„Głos starego człowieka niknie w chaosie rozpędzonego życia młodych. Wszystko robią po swojemu, bagatelizując doświadczenie i mądrość starszego pokolenia. Przypominają sobie o nim, jeśli mają w tym interes.” Pamiętajmy o głosie starych ludzi.

Halina Jasnosz - moderatorka DKK