Maria Kuncewiczowa urodziła się 30 października 1895 r. w Samarze w Rosji jako Maria Szczepańska.
Studiowała filologię francuską w Nancy, filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim, śpiew w konserwatoriach warszawskim i paryskim.
Jako literatka zadebiutowała w 1918 roku w piśmie "Pro Arte et Studios" nowelą "Bursztyny".

Wśród pierwszych dzieł pisarki znalazły się zbiory opowiadań "Przymierze z dzieckiem", "Dwa księżyce", minipowieść "Twarz mężczyzny".
Kuncewiczowa była też autorką pierwszej polskiej powieści radiowej "Dni powszednie państwa Kowalskich" i "Kowalscy się odnaleźli".
Pozycję w świecie literackim przyniosła Kuncewiczowej powieść "Cudzoziemka" (1936), bogata w wątki autobiograficzne. Jedną z przyczyn powstania powieści była próba rozliczenia się przez Kuncewiczową ze wspomnieniami o matce.
Cudzoziemka" ukazywała się najpierw - od marca do lipca 1935 roku - w odcinkach, w "Kurierze Porannym". W tym samym roku ukazało się wydanie książkowe powieści. Dzięki drukowi w czasopiśmie "Cudzoziemka" zyskała sławę tak wielką, że pierwszy nakład został wykupiony natychmiast.
Sielskie życie pisarki przerwał wybuch II wojny światowej.

10 września 1939 roku Kuncewiczowa wraz z mężem udała się na wędrówkę. Wojnę spędziła m.in. w Anglii, skąd przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, aby przez kilka lat wykładać historię literatury polskiej w Chicago. Na emigracji powstały: "Klucze", "Zmowa nieobecnych" i "Leśnik".
Do Kazimierza Dolnego Kuncewiczowie wrócili w 1962 roku. Po powrocie do kraju Maria cały swój czas poświęcała pisaniu. Każda kolejna jej książka - "Gaj oliwny", "Tristan 1946", "Don Kichot i niańki", "Fantomy", "Przezrocza", "Listy do Jerzego" - była wydarzeniem literackim.
Maria Kuncewiczowa zmarła 15 lipca 1989 roku w Kazimierzu Dolnym i tam została pochowana.

Katarzyna Wołk