Zaczyna się od niemożliwego …. rozbicia księżyca… I brniemy
w tę baśniową opowieść z Tołpim, Hesperem, Tyfonem, panią Marią i Adelą - bohaterami „Pustego nieba” Radka Raka.

Jest to opowieść mocno osadzona w świecie fantastycznym (jak to baśń) – wyjątkiem jest tu realne miejsce wydarzeń – Lublin.

Czym może ująć czytelnika ta powieść z pogranicza snu i jawy? Po pierwsze baśniowością wydarzeń – wspomniane rozbicie księżyca to dopiero początek, przecież trzeba go odtworzyć – jak tu żyć bez księżyca?! I tu zaczyna się akcja zdobycia rzeczy, wydawałoby się, niemożliwych (np. krwi dziewiczej panny wsławionej). Po drugie narracją, która momentami przypomina zawiesiste opowiadania I.B. Singera. Po trzecie liryzmem wziętym od leśmianowskich dusiołków i neologizmami lemowsko-leśmianowskimi (np. wierszcze). A wszystko zanurzone w schulzowskim mrocznym świecie – bo są tu karakony, jest Madam – Adela, władczyni i bogini, są mężczyźni pełzający u jej stóp. Urzeka nas poezja języka pełna epitetów
i metafor np.: „Po obiedzie niebo wzdęło się niepomiernie, wielkie i białe od nudy”, „Miasto za oknem wieczorniało powoli”, „…podwórze zarosło hubami balkonów”.

Dla czytelnika, który lubi opowieści z pogranicza magii
i realizmu, jest idealna lektura na jesienny wieczór. Tylko czy można będzie spokojnie zasnąć mając pod powiekami obrazy czarta Zapaliczki, krwawej rewolucji i świata bez księżyca?

Elżbieta Węglowska