„Uległość to nie słabość. A śmiałość nie oznacza siły.

Miłość. Tak wiele jest jej na świecie. Nawet najmniejsza istotka instynktownie pragnie jej, poszukuje, próbuje zasłużyć na nią. Doświadczamy jej z każdej strony, czy to rodzicielskiej, przyjacielskiej, romantycznej, namiętnej itd. Ile możemy jej pomieścić w sercu? A co dzieje się, gdy jesteśmy jej całkowicie pozbawieni?

Jak długo główna bohaterka, Noriko Kamiza, powieści Asha Lemmie pt. „Pięćdziesiąt imion deszczu” może znosić codzienność bez najmniejszego śladu miłości? Kiedy ją poznajemy ma zaledwie 8 lat. Jakie spustoszenie robi wychowanie w wręcz bezdusznej dyscyplinie, zabierającej całkowicie wolność, prawo do poznawania świata, pełnej srogości, kar, nieludzkich zasad? Kruchość dzieciństwa zostaje zniszczona zamknięciem w więzieniu, którym stało się poddasze. Trudno uwierzyć, że jedenastoletnia dziewczynka mówi następujące słowa:
„Nie sądziłam, że wolno mi mieć pragnienia.”

Nasze pochodzenie, na które nie mamy wpływu, może nam pomóc otwierać wszelkie drzwi, okna albo zepchnąć poza margines, zagłuszyć wewnętrzny głos, marzenia, zdeptać możliwości. Los dla Nori jest bardzo okrutny. Co pomaga jej przetrwać? Skąd czerpie siłę? Jak znajduje sposób, by to wszystko unieść? Czy ogromna wrażliwość może być zaletą czy wadą? Czytamy:
„Uległość to nie słabość. A śmiałość nie oznacza siły.”

Czy główna bohaterka odnajdzie wolność, szczęście, spokój, po prostu bliskość choć jednej osoby? Jej cichość, wręcz posłuszna delikatność kradnie serce, budzi ogromną sympatię i sprawia, że chcemy się nią zaopiekować, przytulić.

Mimo samotności. Mimo izolacji. Mimo samych przykrych słów. Mimo bolącej ciszy. Pewnych rzeczy nikt i nic nie może zabić. A jakich? Pisarka Asha Lemmie przejmująco rysuje odpowiedź. Lektura przynosi znacznie więcej pytań, jak zawiły labirynt, z którego najpierw nie widzi się wyjścia, ale tą świadomość, że ono jest, cały czas nosi się w sercu. Szukanie dotąd nie budziło tyle uczuć. Pragniesz przejść tą drogę słów mimo zagubienia, ślepych zaułków, decyzji, które chcielibyśmy zmienić? Tej powieści nie odłożysz na półkę, póki nie przeczytasz ostatniej strony.
Joanna Gmiterek