Powieść Jakuba Małeckiego „Saturnin” to druga z jego książek czytanych w naszym Dyskusyjnym Klubie Książki. To przejaw zainteresowania twórczością tego autora. Jej główni bohaterowie to dziadek i wnuk. Dziadek Tadeusz, weteran II wojny światowej, obarczony dręczącymi go wspomnieniami ucieka z domu by dotrzeć do miejsca, w którym niegdyś walczył. Szuka go wnuk o dziwnym imieniu Saturnin, nadanym zresztą przez dziadka. Obaj są podobni do siebie - dziadek zanurzony w wojennej traumie, wnuk - samotny singiel z niskim poczuciem wartości, szukający akceptacji innych, dotknięty w dzieciństwie obojętnością rodzica. Saturnin szukając dziadka wspólnie z matką odkrywa przeszłość, której nie podejrzewali. Fabuła powieści umiejscowiona na wsi ukazana jest z perspektywy kilku bohaterów, różną narracją. Nie zaburza nam to jednak odbioru powieści, wszystko łączy się ze sobą, kolejne fragmenty odsłaniają nam losy bohaterów, aż do samego finału powieści.

Jakub Małecki posługuje się ciekawym, obrazowym językiem i stylem, w pełni oddając ludzkie emocje, ból, strach, samotność, brak akceptacji i smutek. To także książka o wzajemnych relacjach międzyludzkich, smutnych i prawdziwych. Wydawnictwo SQN bardzo czytelnie podzieliło zawartość książki na części i rozdziały, a sama okładka bardzo wiernie i subtelnie oddaje jej treść.

W czasie, kiedy ekrany naszych telewizorów przekazują nam informacje o okrucieństwie wojny toczonej obok nas przytoczę fragment książki, który zwrócił moją uwagę: „Że chyba będę musiał strzelać do żywych ludzi, których ktoś kiedyś rodził, głaskał po głowach i całował i którzy przed pójściem na wojnę słyszeli być może, tak jak, tylko w innym języku, że mają na siebie uważać.”
To słowa żołnierza września 1939 z książki wydanej w 2020 roku, a tak bardzo aktualne.

„Saturnin” to z pozoru prosta historia o zwykłych ludziach, historia jakich było wiele, które się zdarzają i będą zdarzać. Ale opowiedziana przez autora w taki sposób, że warto po nią sięgnąć, a czytając nie pominąć posłowia.

Halina Jasnosz