Książka Magdaleny Tulli pt.: „Szum” to kolejna pozycja
w naszym DKK. Nie jest to książka łatwa, lekka i przyjemna. Czytanie jej boli.

Powieść zaliczyłabym do literatury terapeutyczno-rozliczeniowej. Narratorka na kilku płaszczyznach czasowych rozprawia się ze swoim niełatwym dzieciństwem. Jako dziecko „hodowana” była pod dyktando ciotki, której nikt nie potrafił, ani nie chciał, się przeciwstawić. Nie ma tu miłości, zrozumienia dla inności dziecka, rozmowy, nawet przytulenia. Pewien azyl otwiera się dla dziewczynki, od czasu do czasu, gdy wyjeżdża do rodziny za granicę. Czy wytłumaczeniem takiego zachowania wobec własnej córki mogą być traumatyczne przeżycia z okresu II wojny światowej?

W książce bohaterce od dzieciństwa towarzyszy lis (czyżby ukłon w stronę mądrości bohatera „Małego Księcia”?). Na końcu to on pomaga osądzić bohaterów, ale z jakim skutkiem, musicie Państwo ocenić sami.

Polecam tę niełatwą książkę, bo z całego szumu codzienności otaczającego główną bohaterkę, można tu znaleźć odpowiedzi na wiele nurtujących pytań dotyczących winy, kary i przebaczenia. Można zatrzymać się na chwile i zastanowić, czy faktycznie dewiza życiowa jednej z bohaterek „To co przemilczane, (…) traciło atrybut istnienia” przynosi więcej ulgi czy cierpienia.

Elżbieta Węglowska